EN

Beyond The Symptom

For several years now, I have been suffering from an anxiety disorder.
Due to this, I often experience physical complaints such as nausea
and stomach ache whenever I leave the house. My disorder plays in specifically on the fear of the results of these symptoms: a fear of vomiting or incontinence in a public place.

As these symptoms grew more severe, I began to isolate myself indoors.
However, at a certain point, the need arose to paint outdoors. I felt the need to paint the outside world as I observed it, in order to combat my anxiety.
I wanted to draw viewers into the landscape as I experience it. I paint places I consider to be ‘safe zones’: places I can escape to if things ever go wrong…
In this way, I want to share my view of the world and of landscape in general. Working from perception, I’m able to describe things from the reality
of my own subjective framework. That is why it has become so important
to paint ‘en plein-air’; to describe and simultaneously combat my symptoms.

Of course, painting these ‘escape routes’ is merely a starting point
in the act of painting. Essentially, I try to capture my own challenges, while also facing newer challenges that the landscape presents to me as a painter.
These ‘painting problems’ are separate from my own personal issues.
Every object can be painted differently, and it has turned into my eternal quest to find or create a combination of signs that meet
the requirements that the object has of me

.

NL

Voorbij het Symptoom

Sinds enkele jaren ondervind ik last van een angststoornis.
Wanneer ik mij buitenshuis moet begeven ervaar ik fysieke klachten
zoals misselijkheid en buikpijn, en vooral de angst die daaruit voortvloeit:
te moeten braken of een diarree aanval te krijgen op een openbare plaats.
Omdat die symptomen een tijd alsmaar verergerden, sloot ik me thuis vaak op.

Om niet toe te geven aan die angst, ontstond op een gegeven moment de noodzaak om buiten naar waarneming te gaan schilderen. Om de toeschouwer mee te nemen in het landschap dat ik ervaar, schilder ik altijd de plekken die
ik beschouw als 'safe zones'. Plaatsen waar ik naartoe zou kunnen vluchten mocht het misgaan… Op die manier doe ik een poging om mijn wereldbeeld (landschap) te delen. Doordat ik naar waarneming werk, kan ik dingen uit de realiteit beschrijven vanuit mijn subjectief kader. Daarom dat het ook echt noodzakelijk is dat ik en plein-air schilder.
Daarbovenop probeer ik zo ook voorbij mijn symptomen te geraken.

Het idee om die 'vluchtroutes' te schilderen om zo de toeschouwer
een inkijk te geven in hoe ik de wereld ervaar, is natuurlijk maar een vertrekpunt om te kunnen schilderen. Ik probeer zo goed mogelijk die sensatie te vangen, maar een landschap brengt ook schilderkundige problemen met zich mee die los staan van mijn subjectieve beleving. Elk object laat zich anders schilderen,
en het blijkt een eeuwige zoektocht om een combinatie van tekens te maken
die daar aan voldoen.

Robbe Dedrie