Home
Roadsongs/ A place to shit
Inner landscapes
Early landscapes
Early work
Overgang
Zeven jaren zijn gepasseerd
en ik heb moeite om mij te herinneren,
hoe het ervoor was.
Ik denk dat ik te snel, en ook té traag heb gegroeid.
Nu ik sinds kort mijn deur verlaat
voor alles dat niet voorspeld kan worden,
zoek ik slechts schutting voor regen en wind.
Niet langer voor schaamte,
dat is het doel, alleszins…
Zonder echt te kijken voel ik een landschap
dat alleen Cézanne zo bewust wist te tonen.
Maar wanneer ik er recht voor sta, lijk ik verziend.
Met een wijde blik verover ik iets dierbaar
dat nooit van mij was.
En neem tegelijk afstand van iets
dat teveel mij was.
De verkruimelde steenweg,
en het grijze gras.
De uitgeputte vrachtwagen,
en een hand die mij goede moed wenst.
Ik wandel achteruit, en ik sta stil.
Net zoals een kleine roofvogel
op een hogere horizon,
zoekt naar zijn prooi.
Al eet ik geen vlees,
deel ik eenzelfde gevoel met vleesetenden,
door alle insecten die vergaan in mijn verf.
Elk ding wil anders gelezen worden,
daarom probeer ik te luisteren.
Maar momenteel, zonder al te veel succes;
ik ben iemand die een ander té dikwijls onderbreekt.
Ik bewandel deze traditie,
en straks doet iemand anders dat ook.
Het zijn niet mijn woorden.
Eigenlijk heb ik niet veel toe te voegen.
Maar het is de schilder in mij
die zijn landschap graag wil delen.